سالروز شهادت حضرت امام رضا(ع)تسلیت باد

کوچه به کوچه می گذرم. ناگهان پیچک های امید از پنجره هایی سبز به دور دستانم می پیچد.
به پنجره خیره می شوم و دریچه هایی که در سپیدی شادی قاب شده است.
اینجا مشهد است. اینجا چشم هایت خود به خود می جوشند و دست هایت به طرف ضریح قد می کشند.
اینجاست که دستان مسافران، تأیید حاجات خویش است. اینجا خانه سعادت است.
اینجا دل در همسایگی خداست. گویی این غریب، تمام غربا را در آغوش مهربان خود کشیده است.
حاجتت را بگویی یا نگویی مهم نیست؛
سلام که بدهی، حس می کنی آنجا وطن توست.
" تنها کافی است بگویی " السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا

سفرنامه اربعین (1) و (2)

السلام علیک یا اباعبدالله الحسین وعلی الارواح التی حلت بفنائک...

        بر اساس شواهد تاریخی، ارادتمندان سرور و سالار شهیدان،از اولین سالهای پس از حادثه ی جانگداز عاشورای سال61هجری، مشتاقانه و با تحمل شدید ترین رنجها وعلی رغم سختگیری ها و شکنجه های دشمنان اهل بیت(ع) از راه های دور و نزدیک به زیارت تربت مطهر حضرت اباعبدالله الحسین مبادرت می ورزیدند.چند سالی است که این سنت حماسی ولایی با حضور چند ده میلیونی شیعیان از نقاط مختلف جهان ، ابعادی جهانی وتاریخی یافته به نحوی که دستگاههای استکباری نیز گاها"به گوشه هایی از این حرکت عظیم اشاره کرده واز آن به عنوان«بزگترین اجتماع صلح آمیز بشری»یاد کرده اند.

     توفیق الهی به بنده وهمسرم نیز نصیب شد تا در پیاده روی سال گذشته و امسال(1393و1394)شرکت نماییم ومانند قطراتی با سیل جمعیت میلیونی زائران حسینی همراه شویم.هرچند شکوه وعظمت این حضور میلیونی وحواشی این حرکت مقدس از جمله میهمان نوازی مخلصانه عراقی ها را نمی توان از دریچه محدود دوربین درک کرد، ولی به قدر گزارشی ناقص هم که شده وظیفه خود دانستم  در نشر و ابلاغ این جریان بزرگ تاریخی که امید می رود در این عصر آخرالزمان یکی از عوامل اساسی زمینه ساز ظهور منجی عالم(عج)باشد به سهم خود تلاش نمایم.لذا تصاویر گوشه هایی از آنچه را در این سفر دیدم با توضیحاتی مختصر به خوانندگان عزیز تقدیم می کنم.از همه عزیزان انتظار دارم ضمن دیدن (ادامه مطلب)از نظرات ارزشمند خود بهره مندم فرمایند.

8روز قبل از اربعین سال93در مرز شلمچه غوغایی بر پا بود.آنقدر ازدحام جمعیت زیاد بود که سه روز پشت مرز معطل ماندیم و بالاخره با زحمت زیادی توانستیم از تشریفات مرزی ایران وعراق عبور کنیم و به طرف نجف ادامه مسیر دهیم...

یک هفته پیش از اربعین1394،مرز شلمچه...

افتخار همراهی بایک کاروان 44نفره به سرپرستی برادر عزیزمان آقای احمد فخار زاده نصیبمان شد.

فاصله بین خرمشهر و مرز راهمراه با دیگر زائران پیاده پیمودیم...

قسمتی از راه را با کامیون طی کردیم...

رسیدن به نجف و توفیق زیارت مرقد مولا امیرالمومنین علیه السلام خستگی را از تن زائران می زداید و شکرانه این موهبت آمادگی برای تحمل رنج و خستگی های ادامه سفر است...

رحلت حضرت ختمی مرتبت(ص)وشهادت حضرت امام مجتبی(ع)تسلیت باد

 امروز، قلبی از تپش باز می ماند که نبض هستی با ضربانش می تپید.

 امروز، زبانی از تکلم بازمی ماند که واژه واژه کلامش، رازهای هستی را کهکشان کهکشان می گشود.

امروز، روح عرشی محمد(ص)، فرش کوچک خاک را رهامی کند و به وسعت «لایتناهی» پیوند می خورد.

این بار، معراج محمد(ص) همیشگی است ...

     پیامبر اکرم(ص) پس از بیست و سه سال دعوت و مجاهدت و ابلاغ پیام الهی و پس از فراز و نشیب های فراوان در راه انجام رسالت بزرگ خویش، سرانجام در روز دوشنبه، بیست و هشتم ماه صفرسال یازدهم هجرت  پس از چهارده روز بیماری  و کسالت، رحلت فرمودند و درحجره مسکونی خویش در جوار مسجدی که تأسیس کرده بودند، به خاک سپرده شدند.

پیامبر اکرم (ص) یک ماه قبل از رحلت فرمودند:
   «فراق نزدیک شده و بازگشت ‏به سوى خداوند است. نزدیک است فراخوانده شوم و دعوت حق را اجابت نمایم و من دو چیز گران در میان شما مى ‏گذارم و مى ‏روم: کتاب خدا و عترتم، و خداوند لطیف و آگاه به من خبر داد که این دو هرگز از یکدیگر جدا نشوند تا کنار حوض کوثر برمن ‏وارد شوند. پس خوب بیندیشید چگونه با آن دو رفتار خواهید نمود».
    در 28 صفر سال پنجاه هجری،حضرت امام حسن مجتبی (ع) نیز در سن 47 سالگی به دستور معاویه بن ابی سفیان و به دست جعده دختر اَشْعَثِ بنِ قِیس مسموم شد و بر اثر همان زهر به شهادت رسید. ایشان حدود هفت سال از دوران زندگی پیامبر اکرم (ص) را درک کرد، و پس از آن حضرت حدود سی سال با پدر بزرگوارشان علی بن ابی طالب (ع) ملازمت داشت و بعد از شهادت امیرالمؤمنان (ع) به مدت ده سال عهده دار مقام امامت بودند.
    رسول خدا (ص) در‌شان امام حسن مجتبی (ع) فرمود:
    اگر عقل، خود را به صورت مردی نشان دهد، آن مرد، حسن (ع) است. 
    سلام بر صبر خدایی اش، که ما را الهام بخش صبوری در راه حق است و سلام بر صلح حماسی اش، که ما را آموزگار عمل به تکلیف و تبعیّت از وظیفه است.